در روايات و اخبارى كه از خاندان عصمت و طهارت در محور شخصيت امام دوازدهم عليه السلام صادر شده و به عنوان‏ يكى از وظيفه‏هاى بسيار مهم و دقيق آمده است، و مسلماً به امر بسيار مهم و فوق العاده عملى هم ناظر است، و تنها ناظر به آرزو و محبت فرد نيست، انتظار فرج است. معصومين فرموده‏اند: «أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ اللَّهِ» «1»؛ انتظار فرج از خداوند، نيكوترين عمل‏هاست. از اين جهت كه آن‏ها مسأله فرج را جزء اعمال شمرده‏اند و آن را تنها جزء آرزوهاى قلبى قرار نداده‏اند، انتظار فرج؛ يعنى ا

یکی از زوایای ناشناخته‌ی امام عصر علیه السّلام، مهر و محبّت آن بزرگوار به انسان ها و به ویژه شیعیان است. متأسفانه از گذشته‌ی دور چنین بوده است که امام را تنها با شمشیر و خونریزی و قهر و انتقام معرفی کرده و چهره‌ای خشن از آن حضرت نشان داده اند؛ حال آنکه آن حضرت مظهر رحمت بی کران الهی و پدر مهربان امّت و همدمی دلسوز و همراهی خیرخواه است.

لازم است درباره آنچه به عنوان آسیب‌های فرهنگ ناب مهدوی مطرح می‌شود، بحث کنیم تا ضمن آشنایی با آسیب‌ها به راه‌های خنثاسازی و رویارویی با آن‌ها بیندیشیم.

مسایل مربوط به امامت ابعاد مختلف از آن نظر که ما اصالت بسیار مؤکدی برای امامت در دین خود قایلیم، باید کثیراً و مکرراً مورد بحث قرار بگیرد. گوینده ها بگویند و نویسنده ها بنویسند تا این حقیقت که ام الحقایق است در دل های ما شیعة امامیه و مخصوصاً در دل های جوانان و نوجوانان که در شرایط بسیار لغز نده ای قرار گرفته اند، رسوخ پیدا کند و باورشان بشود و در جانشان بنشیند که اعتقاد به اصل امامت اصیل ترین و اساسی ترین اصول معارف دینی ماست. یعنی اگر این اصل ثابت شد و در دل نشست و دل با این عقیده گره خورد، سا

دیدن امام زمان عجل الله تعالی فرجه در عصر غیبت کبری امکان داشته و اگر کسی توفیق یابد، سعادت بزرگی نصیبش شده است، اما همه سعادت این نیست که انسان شبانه روز تلاش کند و خواهان دیدن امام باشد، البته دیدن حضرت سبب نمی شود که انسان گناه نکند؛ زیرا برخی انسان های معاصر دیگر امامان علیهم السلام با وجود دیدن امام معصوم باز هم گناه می کردند و حتی گاهی با آنها مخالفت می کردند.