مرگ یا همان سفر کردن از عالم دنیا به عالم دیگر همواره یکی از موضوعاتی بوده است که بشر در طول تاریخ خود به آن می اندیشیده است.

فرد با ایمان با ابزار خوش بینى و در پرتو روشن دلى، به نتیجه مطلوب تلاش هاى خود امیدوار است. در منطق فرد باایمان، جهان نسبت به تلاش هاى او بى طرف و بى تفاوت نیست، بلكه دستگاه آفرینش حامى افرادى است كه در راه حق و حقیقت و درستى و عدالت و خیرخواهى تلاش مى كنند.

شتاب‏زدگى براى رسيدن به شهوات كاذب و روى آوردن به تنوع و تفنن به چنين محيطى می كشاند.

انسان‌های رستگار در حال عبادت همواره چشمانی گریان دارند. به‌عنوان مثال نماز شب مرحوم الهی قمشه‌ای حدود دو ساعت به طول می‌انجامید.

افرادی هستند که به ظاهر ایمان به خدا و پیامبر و کتاب آسمانی دارند اما عمل صالحی در رفتار و کردار آن ها دیده نمی شود، آیا تنها به خاطر داشتن یک ایمان ظاهری شامل تخفیف در عذاب می شوند؟

زیباترین جلوگاه خوف الهی، لحظات دعاست. و همچنین خائف بودن در برابر خداوند آنقدر ارزشمند است که باید رسیدن به آن، جزء دعاهای مؤمنین قرار گیرد. چنان چه امام حسین علیه السلام در فرازی از دعای عرفه به خدا عرض می کند: «اللهم اجعلنی اخشاک کأنّی اراک » خدایا مرا آن چنان هراسناک درگاهت قرار ده که گویی تو را می بینم.خدایا ما را خائف و خاشع به عظمتت و امیدوار به رحمتت قرار بده.