رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند:«آنکه غذا می خورد و شاکر است اجر همان کسی را دارد که روزه (مستحبی) گرفته و بر گرسنگی صبر می کند و آنکه در رفاه است و برای عافیت خود شاکر است همان اجر کسی را دارد که گرفتاری پیدا کرده است اما صبر می کند و آنکه اهل بخشش است و (بخاطر این توفیق الهی) شاکر است اجر همان کسی را دارد که محروم است و قناعت می ورزد.» (کافی ج 2 باب شکر)

روايات باب شكر در حدى است كه اگر همه آنها با شرح و توضيح لازم نوشته شود كتابى قطور يا چند جلد كتاب خواهد شد، به ناچار به بخشى از آن روايات براى نشان دادن عظمت شكرى كه مورد توجه حق و اولياء اسلام است اشاره ميشود:

اثبات شده که خداوند تمام نعمت‌ها را برای هدایت انسان به‌طور کامل عطا کرده است؛ با این حال انسان مختار است که از آن­ها استفاده کند و یا از آن­ها بهره­ای نبرد

شكر حقيقتى عظيم، و عبادتى بزرگ، و واقعيتى سترك است، كه ادا كنندهاش در ميا بندگان، و در طول تاريخ اندك بوده است، چنان كه قرآن مجيد بر آن دلالت دارد. وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ: «1» و از بندگانم اندكى در مقام سپاسگزارى هستند.

در مناجات شاكرین آمده كه چگونه می توانیم حق شكر خدا را به جا آوریم، در حالی كه همین شكر ما، نیاز به شكر دیگری دارد و هر زمان كه می َگوییم «لك الحمد» بر ما لازم است.

مرا لذتی در غیر تو نیست، پس هر نوع که خواهی مرا آزمایش کن. از راه غلبه محبت و شوق است، زیرا کثرت محبت بسا باشد که به گمان می اندازد که: بلا را طالب است و لیکن حقیقت ندارد.