آیا مسلمانان مجازند که به هر شکل و هر گونه روشی تبری و تولی خود را ابراز نمایند؟ آیا برای اثبات دوستی با اولیای الهی همچون اهل بیت پیامبر(علیهم السلام) می توان پا را از حریم شرع و اخلاق خارج نموده و خود را آلوده لهو و لعب نمود؟

بصیرت یا همان ژرف نگری، گوهری است که نصیب هر کس نشود. قرآن و روایات ما را در دستیابی به این مهم، راهنمایی کرده اند. در نوشته پیشین مهترین عامل کسب بصیرت یعنی تقوا مورد بحث قرار گرفت و اکنون دیگر عوامل و یا همان مواد لازم برای بصیرتی مطلوب را از نهج البلاغه امیرالمومنین علیه السلام نقل می کنیم.

پيشرفت اسلام در ميان مردم به ويژه مدينه نشينان و ظهور عظمت الهى پيامبر، و تجلى آيات قرآن مجيد در قلوب اهل خرد و انصاف، و استوارى حقايق فرهنگ حق و شريعت محمدى يهود و نصارى را نسبت به از دست دادن موقعيت‏هاى مادى و رياست‏هاى چند روزه دنيائى، و خاموش شدن چراغ آئين تحريف شده آنان در برابر طوفان معنويت اسلام و منش مسلمانان در ترس عجيبى فرو برد و آنان را به شدت به وحشت انداخت تا جائى كه هر دو طايفه براى تضعيف روحيه مسلمانان كه تازه به اسلام گرويده بودند، و خشك كردن نهال ايمان كه تازه به رشد نشسته بود،