جریان سلفی سومین جناح از جناح های بیداری اسلامی در دهه هفتاد قرن گذشته بودند که از دو جریان اخوان (وابسته به الازهر مصر) و جریان شیعی اثنی عشری تشکیل می شد. علی رغم وسعت و گستره انتشار و نیز وابستگی به مکتبی عقیدتی و فقهی؛ جریان اخوانی موفقیت جریان شیعی را به دست نیاورد.

مفتی هایی که تظاهرات حامیان مردم مظلوم غزه را تحریم می کنند، چگونه زیر چتر اسلام به ادامه ی حیات ننگین شان ادامه می دهند؟؟ مگر دین اسلام، دینی حامی مظلومان جهان با هر دین و آیینی نیست؟ آنها را چه شده است، که این گونه دست در دست مستبدان و مستکبران، دین را به سخره گرفته اند؟

«داعش»، «دولت اسلامی»، «امارت اسلامی» یا هر عنوان دیگری که بر آن گذاشته می شود، چنان درحال انتشار در چهار گوشه جهان است که صرف نظر از نمایش چهره خشن و غیرانسانی از اسلام، به کابوسی امنیتی در هزاره جدید تبدیل شده است.

سلفیت جهادی اصطلاحی است که از اواخر دهه هشتاد قرن گذشته در برخی جریان های سیاسی اسلامی مطرح شد. بر اساس این تفکر جهاد فعلی در جهت ایجاد تغییر است؛ این نوع جهاد به صورت جریانی فکری در عهد سادات (در مصر) بروز و ظهور یافت و اعلام شد که این شیوه سلفیون (گذشتگان) است و جهاد یکی از ارکان آن محسوب می شود. جهاد از دید سلفی ها در واقع بر مسلمانان سلفی واجب است و باید علیه دشمن اشغالگر یا علیه نظام حاکم که جایگزین حکومت اسلام شده قیام کنند. (1)

تکفیری ها سریع بعد از حکم تکفیر حکم به اباحه جان و مال افراد را صادر می کنند همانگونه که بغدادى در بیانیه ای بر تكفیر شیعه اصرار دارد و جان و مالشان را مباح مى داند.