مدام فکر می‌کنم که اگر امشب شبِ آخر باشد، با خدا چگونه حرف بزنیم و چه بگوییم. چیزی به نظرم نمی‌آمد، جز اینکه بگویم: خدایا! این کار توست که روز اول شوال را «الَّذِي جَعَلْتَهُ لِلْمُسْلِمِينَ عِيداً» برای آنهایی که تسلیمِ دستورات تو بودند، عید قرار دادی. عید هم عیدی دارد.

به خدا بگویم: عیدی ما که سنمان بالاست، این است که امشب گذشتۀ ما را ببخشی. حالا گناه، عبادت یا کار خیر است، هرچیزی که هست، ببخش. من خودم خجالت می‌کشم که بگویم ماه رمضان من را قبول کن؛ مگر چه بوده که قبول کند؟! به فکرم آمد که از خدا بخواهم شما جوان‌ها از دختر و پسرتان را تا روز بیرون‌رفتن از دنیا (حالا هشتاد یا نودساله می‌شوید) از قرآن، اهل‌بیت(علیهم‌السلام)، ابی‌عبدالله(ع)، عبادت و گریه بر حضرت سیدالشهدا(ع) جدا نکند. ما چیز دیگری بلد نیستیم، به پروردگار چه بگوییم!