درِ رفیق‌شناسی و معرفت به دوست را برای کسی که می‌خواهد رفیق انتخاب کند، باز کرده: «لَا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلَاثٍ» رفیق، رفیق نیست؛ مگر اینکه رفیقش را در سه مورد حفظ کند:

اول: «فِي غَيْبَتِهِ» وقتی در جلسه‌ای که رفیقش حضور ندارد، آمدند و بر ضد رفیقش حرف نامربوط، ناباب و بیهوده زدند، بایستد و بگوید: به مؤمن و مسلمان توهین نکنید. یک بنده خدایی است، عبدالله است، به او توهین نکنید. این یک مورد که شخصیت و آبروی رفیقش را حفظ کند. این یک نشانۀ رفیق خوب است؛ اگر این نشانه را نداشته باشد، امام می‌فرمایند: «لَا يَكُونُ» اصلاً رفیق نیست، بلکه مزاحم است؛ بخور، جیب‌بُر و کُلنگ است.

دوم: «فِي نَكْبَتِهِ» اگر رفیقش دچار مشکل خانوادگی، اجتماعی، مالی و کسبی شد، معطل نکند و به دادش برسد؛ این رفیق است. حال اگر کسی پول حسابی دارد و حالا دو نفر از دوستانش ورشکست شده‌اند، به بالاوپایین‌شدنِ اجناس خورده‌ و کم آورده‌اند، اگر محل به آنها نگذارد که رفیق نیست؛ یک مزاحم کنار اینهاست. البته خیلی از مردم هم در هنگام مشکلات، رفیق‌هایشان را رها کرده، فرار می‌کنند و نمی‌ایستند.

سوم: «وَ وَفَاتِهِ» زمانی که رفیقش مُرد، تا زن و بچه‌اش رشد پیدا کنند و زندگی‌شان سروسامان بگیرد، کنار خانوادۀ رفیقش باشد.